با خودت یا... لااقل با عزیزت ، چقدر می توانی صادق باشی ؟
صداقت داشتن در زندگی ، فردی یا گروهی ، خیلی مهم است . اینکه به جای دروغ ، فریب ، ظاهرسازی ، تملق و چاپلوسی و رفتار در چارچوب های خشک و بی روح تصنعی ، حتی المقدور عاقلانه صادقانه و با احساس خود را عرضه کنیم . اینکار خیلی وقتها ، بسیار سخت می شود حتی در جمع آشنایان ، یا خانواده یا حتی عزیزت یعنی همسرت.
اگر خودت را همانگونه که واقعا هستی ، تمایلاتت ، ادراکت و اندیشه ات را عرضه کنی به جای گفتگو با تو ، تو را پس می زنند ، مورد قضاوت ارزشی قرار می دهند که ولنگاری و ... و این که بر اساس تنظیمات اجتماعی رفتار نمی کنی و ... و تو مجبور می شوی به گوشه تنهایی خود بخزی و نیاز ارتباطی انسانیت بر آورده نمی شود.!
اینکه آدمها را ارزشگذاری کنیم و بعضی ها رابا ارزشتر و بعضی ها را کم ارزشتر بدانیم بعضی و قتها ، باعث رفتار های ناپسند از سوی ما می شود مخصوصا اگر ملاک های ما ظواهر و ارئه ی نمایشی آدمها باشد اینکار باعث می شود تا دیگری مجبور به همسازی و مجبور به رفتار نمایشی هماهنگ با ما بشود که صداقت را از ارتباط حذف می کند و دنیایی تصنعی از ارتباطات را ایجاد می کند که چنگی به دل نمی زند و شور و احساس و متفاوت بودن (که به نظر من ضروری یک ارتباط مفید و لذت بخش است) را از رابطه می گیرد.
ما نه تنها خود حقیقی و واقعی خود را ، بایستی عرضه کنیم بلکه اجازه دهیم و فضا را مساعد کنیم که دیگری هم خود را آنگونه که هست عرضه کند . ترس رابطه را فلج و بی خاصیت می کند و باعث می شود مقاصد ما از ارتباط برآورده نشود.
انسان حق دارد وجود زیبا و منحصر به فرد خود را ، که حاصل خودسازی خودش است را به راحتی و بدون ترس به دیگری که فکر می کند با او صمیمی است عرضه کند.
خود سازی یعنی خود را بر اساس دریافت های خود و حقایق آشکار شده برای خودت و نیاز ها و تمایلات درونی ات بسازی و بتوانی خود زیبایت را به دیگری عرضه کنی وگرنه اگر قرار باشد خودت را بر اساس چارچوب دیگری و یا حتی دیگران ، آنهم بالاجبار و از سر ترس بسازی که دیگر خودسازی نیست و خود توسط دیگرسازی است .
صداقت ارزش والائی است به راحتی از آن نگذریم و به خاطر مسائل مادی زود گذر خود و شخصیت خود را ضایع و منفور نسازیم .
صداقت داشتن در زندگی ، فردی یا گروهی ، خیلی مهم است . اینکه به جای دروغ ، فریب ، ظاهرسازی ، تملق و چاپلوسی و رفتار در چارچوب های خشک و بی روح تصنعی ، حتی المقدور عاقلانه صادقانه و با احساس خود را عرضه کنیم . اینکار خیلی وقتها ، بسیار سخت می شود حتی در جمع آشنایان ، یا خانواده یا حتی عزیزت یعنی همسرت.
اگر خودت را همانگونه که واقعا هستی ، تمایلاتت ، ادراکت و اندیشه ات را عرضه کنی به جای گفتگو با تو ، تو را پس می زنند ، مورد قضاوت ارزشی قرار می دهند که ولنگاری و ... و این که بر اساس تنظیمات اجتماعی رفتار نمی کنی و ... و تو مجبور می شوی به گوشه تنهایی خود بخزی و نیاز ارتباطی انسانیت بر آورده نمی شود.!
اینکه آدمها را ارزشگذاری کنیم و بعضی ها رابا ارزشتر و بعضی ها را کم ارزشتر بدانیم بعضی و قتها ، باعث رفتار های ناپسند از سوی ما می شود مخصوصا اگر ملاک های ما ظواهر و ارئه ی نمایشی آدمها باشد اینکار باعث می شود تا دیگری مجبور به همسازی و مجبور به رفتار نمایشی هماهنگ با ما بشود که صداقت را از ارتباط حذف می کند و دنیایی تصنعی از ارتباطات را ایجاد می کند که چنگی به دل نمی زند و شور و احساس و متفاوت بودن (که به نظر من ضروری یک ارتباط مفید و لذت بخش است) را از رابطه می گیرد.
ما نه تنها خود حقیقی و واقعی خود را ، بایستی عرضه کنیم بلکه اجازه دهیم و فضا را مساعد کنیم که دیگری هم خود را آنگونه که هست عرضه کند . ترس رابطه را فلج و بی خاصیت می کند و باعث می شود مقاصد ما از ارتباط برآورده نشود.
انسان حق دارد وجود زیبا و منحصر به فرد خود را ، که حاصل خودسازی خودش است را به راحتی و بدون ترس به دیگری که فکر می کند با او صمیمی است عرضه کند.
خود سازی یعنی خود را بر اساس دریافت های خود و حقایق آشکار شده برای خودت و نیاز ها و تمایلات درونی ات بسازی و بتوانی خود زیبایت را به دیگری عرضه کنی وگرنه اگر قرار باشد خودت را بر اساس چارچوب دیگری و یا حتی دیگران ، آنهم بالاجبار و از سر ترس بسازی که دیگر خودسازی نیست و خود توسط دیگرسازی است .
صداقت ارزش والائی است به راحتی از آن نگذریم و به خاطر مسائل مادی زود گذر خود و شخصیت خود را ضایع و منفور نسازیم .
No comments:
Post a Comment